Το τέλος του Ρεφορμισμού

• Αρκετές μέρες μετά από την ανακοίνωση της κυβέρνησης ότι μπαίνει κάτω από την επιτήρηση του ΔΝΤ και της ΕΕ, η ΓΣΕΕ αποφάσισε να κάνει γενική απεργία. Μια απόφαση που πάρθηκε περισσότερο κάτω από την τεράστια πίεση των μέτρων και των εργαζομένων και μοιάζει σαν «αγγαρεία», παρά σαν ως μέρος ενός γενικότερου σχεδιασμού και αντίδρασης της ηγεσίας των εργαζομένων απέναντι στην επίθεση κυβέρνησης ΔΝΤ και Ε.Ε.Πολλοί αναρωτιούνται γιατί αυτή η συμπεριφορά από την ηγεσία της ΓΣΕΕ; Εκτός από τους αφορισμούς, η συμπεριφορά της ηγεσίας του εργατικού κινήματος έχει συγκεκριμένους λόγους και αιτίες:

Αυτή η ηγεσία αναπτύχθηκε σε μια περίοδο οικονομικής ανόδου, γεγονός που έδινε τα περιθώρια στην αστική τάξη να κάνει μικροπαραχωρήσεις και να δίνει «ψυχία» από τα κέρδη της στους εργαζόμενους. Την δεκαετία του ’80 και του ’90 αναπτύχθηκε ένας τεράστιος δημόσιος τομέας. Οι δημόσιοι υπάλληλοι από 250.000 το 1980 έγιναν 850.000 το 2008, αν δε σε αυτούς προσθέσουμε και τους υπαλλήλους των τραπεζών και των ΔΕΚΟ, ο αριθμός αυτός υπερβαίνει το 1 εκατομμύριο. Μέσα από την κρατική θερμοκοιτίδα, αναπτύχθηκε μια νέα γενιά συνδικαλιστών που δεν στηριζόταν στους αγώνες, αλλά στην συνδιαλλαγή πίσω από τις κλειστές πόρτες των υπουργείων, στις μικροδιευκολύνσεις, στις πελατειακές σχέσεις, και κάποιοι από αυτούς και στον χρηματισμό. Το κράτος για να εξυπηρετήσει τους στόχους του, ικανοποιούσε τα αιτήματα των συνδικαλιστών, για επιδόματα, εργασιακές διευκολύνσεις, δημιουργώντας και διογκώνοντας μια εργατική γραφειοκρατία που στηριζόταν σε μια υπαλληλική αριστοκρατία.
Οταν οι κυβερνήσεις Μητσοτάκη και Σημίτη χτύπησαν τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, οι εργαζόμενοι του δημοσίου δεν αντέδρασαν , παίρνοντας λίγες μικροπαραχωρήσεις. Ούτε η ΓΣΕΕ δεν αντέδρασε, γιατί ήταν εναρμονισμένη στη λογική να πιαστούν οι στόχοι για την ένταξη στην ΟΝΕ και επειδή οι αντιμεταρρυθμίσεις αφορούσαν τον ιδιωτικό τομέα, μιας και η συντριπτική πλειοψηφία των μελών του Δ.Σ. της ΓΣΕΕ προερχόταν από τις Τράπεζες και τις ΔΕΚΟ. Ετσι λοιπόν «βολεμένοι» δεν αντέδρασαν καθόλου.

Η ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ Η ΗΓΕΣΙΑ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

Η αστική τάξη, αφού ιδεολογικά και πρακτικά διασπούσε την εργατική τάξη, αποφάσισε να βάλει χέρι στους μέχρι τώρα ευνοούμενους της, αφού της είναι ένα βαρύ και ακριβό φορτίο. Ξαφνικά, θυμήθηκαν τα «παράλογα » επιδόματα, τους υψηλόμισθους, τεμπέληδες και διεφθαρμένους δημοσίους υπαλλήλους, με στόχο να μειώσουν δραστικά τους μισθούς και τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων, που μέχρι χτες ήταν τα πολιτικά και κομματικά στηρίγματα κομμάτων, υπουργών και βουλευτών.
Η ηγεσία του εργατικού κινήματος δείχνει αιφνιδιασμένη, άτολμη, συγχισμένη και ανίκανη να αντιδράσει, γιατί όλα αυτά τα χρόνια δεν έκανε τίποτα, δεν ετοιμαζόταν για τον πόλεμο που της ετοίμαζε η αστική τάξη. Μέχρι την τελευταία στιγμή ήλπιζε ότι αυτός ο «μαλθακός» και «εναλλακτικός» πρωθυπουργός θα έδινε κάποιες μικροπαραχωρήσεις, θα έδιναν και οι υπουργοί κάτι κάτω από το τραπέζει και έτσι «ούτε γάτα ούτε ζημιά».
Ο καπιταλισμός όμως και οι εκπροσωποί του δεν είναι «γάτες σαλονιού», αλλά «ύαινες». Ετσι, επέβαλαν στην κυβέρνηση να περάσει μια σκληρή ανελέητη επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους, γεγονός που βρήκε τους συνδικαλιστές «μοιραίους και ασήμαντους».
Η κρίση χρησιμοποιείται από τους καπιταλιστές σαν χρυσή ευκαιρία για να μην αφήσουν καμιά κατάκτηση όρθια και αυτό βρήκε απροετοίμαστη την ηγεσία των συνδικάτων, χωρίς πρόγραμμα, σχέδιο και οργάνωση.
Η ηγεσία των συνδικάτων, όπως και η ηγεσία των αριστερών (εργατικών κομμάτων) πίστευαν στην απρόσκοπτη καπιταλιστική ανάπτυξη περισσότερο απ’ ότι πίστευαν οι ίδιοι οι καπιταλιστές.

ΘΕΛΟΥΝ ΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ;

Πολλές φορές οι συνδικαλιστικές ηγεσίες αναφέρουν τους δισταγμούς ή τους φόβους της βάσης των εργατών για να καλύψουν τη δική τους αδράνεια. Λένε λοιπόν, «εμείς θέλουμε και ανακοινώνουμε αγώνες, αλλά οι εργάτες δεν συμμετέχουν δεν έρχονται στις συγκεντρώσεις και για αυτό σε πολλές περιπτώσεις δεν καλούμε σε αγώνες.
Είναι αλήθεια ότι σε περιόδους κρίσης οι εργάτες φοβούνται η δεν μπορούν να απεργήσουν γιατί υπάρχει κίνδυνος να χάσουν τη δουλειά τους. Αυτός ο φόβος πολλαπλασιάζεται όταν βλέπουν τις ηγεσίες τους χωρίς αποφασιστικότητα, σχέδιο και οργάνωση. Οταν τις βλέπουν διασπασμένες να ομφαλοσκοπούν και να μη δημιουργούν ένα ΕΝΙΑΙΟ ΜΕΤΩΠΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ.
Ομως, δεν υπήρξε μεγάλο γεγονός και σημαντικός αγώνας που κάλεσε η ηγεσία και δεν ανταποκρίθηκαν δυναμικά οι εργάτες, όπως το σχέδιο Γιαννίτση (2001), που λίγο έλειψε να πέσει η κυβέρνηση Σημίτη. Ολα λοιπόν είναι δικαιολογίες για τη δική τους απροθυμία και ανυπαρξία.

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ –ΣΧΕΔΙΟ-ΟΡΓΑΝΩΣΗ

Η ηγεσία των συνδικάτων πρέπει να αφήσει τις υπεκφυγές και να βγει μπροστά ενάντια στην επίθεση που δέχεται το εργατικό κίνημα. Πρέπει να καταλάβουν ότι τελείωσε ο διάλογος, η συνδιαλλαγή, οι μικροπαραχωρήσεις και στον πόλεμο που ξεκίνησαν οι αστοί πρέπει να απαντήσουν με πόλεμο. «Η ηττοπαθής στάση την ώρα της μάχης είναι προδοτική στάση» έλεγε πολύ σωστά ο Βάρναλης.
Χρειάζεται απάντηση με κεντρικό σύνθημα, ότι αυτό που κατέρρευσε είναι ο καπιταλισμός και η οικονομία της αγοράς και με πρόταση που θα βρεθούν τα χρήματα.
Χρειάζεται οργάνωση όλων των δυνάμεων και ενιαίο μέτωπο δράσης. Πρέπει να σταματήσει η διάσπαση και οι ξεχωριστές συγκεντρώσεις και πορείες που πραγματοποιεί το ΠΑΜΕ γιατί μόνο την αστική τάξη βοηθάνε.
Χρειάζεται κλιμακούμενος αγώνας με νέα 48ωρη μετά την 24ωρη, κυλιόμενες απεργίες και συγκεντρώσεις με κατάληξη την ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ με αίτημα να ανακληθούν όλα τα αντργατικά μέτρα και να μην περάσουν αυτά που έχουν στα σχέδιά τους. Πολλοί προσπαθούν να φοβίσουν τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ κύρια, με το ψευτοδίλλημμα ότι αυτές οι κινητοποιήσεις μπορεί να ρίξουν την κυβέρνηση. Σε αυτό απαντάμε ότι αν δεν αλλάξει πολιτική, εάν επιμείνει να επιτίθεται στους εργαζόμενους, να υλοποιεί πιστά τις υποδείξεις και τις εντολές των κέντρων του διεθνούς κεφαλαίου και να περιφρονεί όλους αυτούς που την ανέδειξαν στην εξουσία, έ τότε ναι της αξίζει να χάσει την εξουσία.

ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ ΕΡΓΑΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΩΝ

Κάθε εποχή γεννάει τους ανθρώπους της. Όπως η προηγούμενη εποχή της καπιταλιστικής ανάπτυξης γέννησε μια ρεφορμιστική ηγεσία, σήμερα, η εποχή της καπιταλιστικής κρίσης σήμανε την αρχή του τέλους του ρεφορμισμού. Οι αστοί δεν έχουν ανάγκη την εργατική γραφειοκρατία και έχουν εξαπολύσει την σκληρότερη επίθεση τουλάχιστον από την μεταπολίτευση και μετά. Αυτή η επίθεση όμως, έχει ταυτόχρονα ως αποτέλεσμα, ένας μεγάλος αριθμός συνδικαλιστών πρωτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων συνδικάτων να αποτινάσουν τις αυταπάτες για μια ειρηνική ταξική συνύρπαξη.
Οι αγώνες και η νέα εποχή δημιουργούν μια νέα ταξική μαχητική εργατική πρωτοπορία μέσα σε όλες σχεδόν τις συνδικαλιστικές παρατάξεις . Στην ΠΑΣΚΕ αρχίζει να ξεχωρίζει ένα νέο κομμάτι μαχητών εργαζομένων που έδωσε έντονα δείγματα αυτής της αναπτυσσόμενης αυτονόμησης και μαχητικότητας, όπως την είδαμε στο πρόσφατο παρελθόν με τις απεργίες σε δασκάλους, ΟΤΑ, ΔΕΗ και σε αρκετούς άλλους χώρους.
Έτσι λοιπόν, εξαιτίας της πρωτόγνωρης επίθεσης κυβέρνησης και αστικής τάξης, συνδέετε ξανά το νήμα των αγώνων με τις μαχητικές παραδώσεις της ελληνικής εργατικής τάξης οδηγώντας την λογική της συνδιαλλαγής, της παθητικότητας και του ρεφορμισμού, στο τέλος της.

Πηγή: Σοσιαλιστική Έκφραση