Με αφορμή μια παριζιάνικη απεργία……

Ο Πύργος του Αϊφελ – σύμβολο του Παρισιού και ένα από τα πιο δημοφιλή αξιοθέατα στον κόσμο – παρέμεινε κλειστός την Τρίτη 26.6.13 λόγω απεργίας, όπως ανέφεραν συνδικαλιστικές πηγές και η εταιρεία η οποία διαχειρίζεται το πασίγνωστο παρισινό μνημείο.

Το συνδικάτο CGT, το οποίο εκπροσωπεί τους περισσότερους από τους 300 υπαλλήλους του Πύργου του Αϊφελ, διεκδικεί υψηλότερες αποδοχές για τους εργαζόμενους και κατήγγειλε τις συνθήκες εργασίας και εργασιακής ασφάλειας που επικρατούν στο αξιοθέατο.

Έπειτα από διαπραγμάτευση με τη διοίκηση, η οποία διήρκεσε επτά ώρες, οι εργαζόμενοι ψήφισαν υπέρ της κήρυξης απεργίας και ο Πύργος του Αϊφελ παρέμεινε κλειστός.

Η περίοδος της μεγάλης κίνησης αρχίζει την 15η Ιουνίου, όταν το μνημείο προσελκύει κατά μέσον όρο 25.000 ανθρώπους την ημέρα (συνολικά το αξιοθέατο επισκέπτονται επτά εκατ. άτομα τον χρόνο).

Όπως λένε οι εργαζόμενοι, οι καθυστερήσεις στα έργα συντήρησης τους οδήγησαν να προχωρήσουν σε αυτήν την κινητοποίηση, καθώς οι υπεύθυνοι αγνοούν τις εκκλήσεις τους. «Είμαστε σε απεργία για τον τρόπο διαχείρισης των έργων συντήρησης, τα οποία επηρεάζουν το μνημείο, τους επισκέπτες αλλά και τις δικές μας συνθήκες εργασίας» τόνισε ο εκπρόσωπος των εργαζομένων.

Δεν είναι πάντως η πρώτη φορά οι εργαζόμενοι βάζουν λουκέτο στο δημοφιλές τουριστικό αξιοθέατο. Το 2010 ο Πύργος του Άιφελ παρέμεινε κλειστός για δύο μέρες.

Ας επιτραπεί η κατάθεση μιας προσωπικής εμπειρίας, από το Παρίσι. Αρχές Ιουλίου 2003 ο γράφων βρέθηκε εκεί, έχοντας στις αποσκευές του και το εισιτήριο για μια συναυλία των Ρόλινγκ Στόουνς στο «Σταντ ντε Φρανς». Η τύχη όμως της συναυλίας ήταν αβέβαιη, όπως και πολλών ακόμη κονσέρτων, θεατρικών παραστάσεων, εν γένει καλλιτεχνικών εκδηλώσεων που είχαν προγραμματιστεί σε όλη τη Γαλλία, ως είθισται σε καλοκαιρινές περιόδους. Ο λόγος: Απεργούσαν οι εργαζόμενοι στον τομέα του θεάματος –τεχνικοί, ηθοποιοί, κλπ. Πολλοί από αυτούς ζούσαν με ένα είδος επιδόματος ανεργίας που οι εργοδότες προτιμούσαν να χορηγούν, αντί να υπογράφουν κανονικά συμβόλαια. Όταν οι εργοδότες αποφάσισαν πως κι αυτή ακόμη η χορήγηση επιδομάτων τους …έπεφτε βαριά οι εργαζόμενοι του κλάδου ξεσηκώθηκαν.

Ματαιώθηκαν ορισμένα φημισμένα φεστιβάλ, όπως της Αβινιόν ή του Αιξ αν Προβάνς. Σε άλλες, πολλές περιπτώσεις καλλιτεχνικές εκδηλώσεις έγιναν κανονικά, αφού όμως προηγουμένως εκπρόσωποι των εργαζόμενων ενημέρωσαν το κοινό για τους λόγους της κινητοποίησης.

Κάμποσες ώρες προτού αρχίσει η συναυλία στο «Σταντ ντε Φρανς» (ήταν πλέον βέβαιη η διεξαγωγή της) κι ενώ έπινα καφέ με γνωστούς που διέμεναν κι εργάζονταν στο Παρίσι, σκέφθηκα τι θα γινόταν στην Ελλάδα σε ανάλογη περίπτωση. Η απάντηση στο …νοερό ρητορικό ερώτημα ήταν ασφαλώς ανατριχιαστική – και προ Μνημονίων. Αποτόλμησα λοιπόν την άλλη ερώτηση: «Κατακρεουργούσε» ο γαλλικός Τύπος τους απεργούς; Ούρλιαζε πως «δυσφημούν» τη χώρα που ήταν γεμάτη από ξένους, πολλοί εκ των οποίων είχαν καταφθάσει ειδικά για συναυλίες και παραστάσεις; 

«Εισαγωγή» στην απάντηση ήταν ένα τρανταχτό γέλιο… «Πλάκα κάνεις; Κουδούνια θα κρεμάσουν οι Γάλλοι σε όποιον τους πει ότι οι συνθήκες ζωής τους είναι το δευτερεύον και πρωτεύον το πρόγραμμα των τουριστών. Ίσα- ίσα, πολλά ΜΜΕ επικρίνουν την κυβέρνηση και τους εργοδότες, τονίζοντας πως με εργαζόμενους –είλωτες θα καταλήξει θλιβερή καρικατούρα ο θεσμός των καλοκαιρινών πολιτιστικών εκδηλώσεων στη Γαλλία». 

Αρκετές φορές έως τώρα έχουν κλείσει τα γαλλικά μουσεία, λόγω απεργιών. Ε, δεν κατηγορήθηκαν οι απεργοί για …εθνική υπονόμευση. Δεν ξαμολήθηκαν οι γάλλοι ρεπόρτερ για να βρουν αγανακτισμένους τουρίστες (σε αναλογία «εννέα θυμωμένοι – ένας ήρεμος») , έτοιμους να δηλώσουν ότι η περαιτέρω ζωή τους στο Ντάλας ή το Τόκιο θα είναι αφόρητη, επειδή βρήκαν κλειστό του Λούβρο.

Γαλλική ιδιαιτερότητα; Όχι, όπως πιστοποιούν και τα τελευταία χρόνια. Ιδού λοιπόν ποια είναι η δέουσα τόνωση των ελληνικών εξαγωγών: Εξαγωγή «εισαγγελέων», πολιτικών τε και δημοσιογραφικών!

Τολμούν να διαδηλώνουν οι ιταλοί φοιτητές (Νοέμβριος 2010), ανεβασμένοι στον Πύργο της Πίζας, στο Κολοσσαίο, στο μπαλκόνι της Βασιλικής του Αγίου Μάρκου και δεν βρίσκεται κάποιος συμπατριώτης τους να τους ρίξει στα λιοντάρια του ηθικού στιγματισμού; Δεν πάει ο Μπάμπης του ‘Σκάι’, ντυμένος Διοκλητιανός, να τους πει πόσα «τηλεδικεία» στήνονται στην Ελλάδα εάν αναρτηθεί κάποιο πανό στην Ακρόπολη;

Κλείνουν οι βέλγοι χαλυβουργοί τους δρόμους στα σύνορα με τη Γερμανία και την Ολλανδία και δεν τρέχει ο Πρετεντέρης να εκφράσει τον αποτροπιασμό του που κυκλοφορούν ελεύθεροι οι «δράστες»; Όχι, να μην σταλεί ο Μανώλης Καψής. Αυτός, για να «βαρύνει» το κατηγορητήριο, ίσως ανακαλύψει και κλειστά σύνορα του Βελγίου με Ελβετία και Αυστρία.

Ακυρώνονται πτήσεις σε Γερμανία και Ισπανία και παραλείπει ο Άδωνις να ζητήσει άμεση απόλυση των μιασμάτων; Καταλαμβάνουν οι εργαζόμενοι του εργοστασίου «Πεζό –Σιτροέν» τα γραφεία του συνδέσμου βιομηχάνων και δεν μιλά ο Σίμος για την «τρομοκρατία των συντεχνιών»; Δεν τρέχει εκεί ο Δένδιας, επικεφαλής αγήματος που θα φωνάζει «απόψε θα γίνει της Ιερισσού»;

Εδώ και τώρα, λοιπόν, η Ελλάδα να εξάγει πάλι τα «φώτα» της! Για να λακίσουν οι θολοκουλτουριάρηδες που ακόμη επηρεάζονται από τον παλιό Διαφωτισμό… Αυτή οφείλει να είναι η πολυτιμότερη συμβολή της χώρας στην ασθμαίνουσα ευρωπαϊκή ολοκλήρωση: Να απαλλάξει τον ολοκληρωτισμό από κάθε δισταγμό. Χρέος ελληνικό, ύψιστο. Μεγαλύτερο κι από το δημόσιο…