Ενιαίο μέτωπο και κοινός αγώνας κινήματος στις πλατείες και κινήματος εργαζομένων

Το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής (ΜΠΔΣ) που ανακοίνωσε η κυβέρνηση απέδειξε αυτό που διαρκώς τονίζουμε, ότι δηλαδή η κρίση είναι απλώς το πρόσχημα για να μειωθούν δραστικά οι μισθοί και οι συντάξεις, να συρρικνωθούν οι κοινωνικές δαπάνες, να καταργηθούν τα εργασιακά δικαιώματα και να ιδιωτικοποιηθούν όλοι οι κερδοφόροι τομείς του Δημοσίου. Και όλα αυτά σαν παρακαταθήκη στις πολυεθνικές επιχειρήσεις, μία σκληρή ταξική συνταγή για την υποτιθέμενη έξοδο από την κρίση.

• Θα βγούμε από την κρίση με αυτά τα μέτρα;

Η απάντηση είναι ασφαλώς αρνητική για τον απλούστατο λόγο ότι ο βασικός στόχος που θέτει το ΜΠΔΣ –η μείωση του ποσοστού του χρέους στο ΑΕΠ – δεν επιτυγχάνεται στη διάρκεια της πενταετίας 2011-2015 όπως το ίδιο αναγνωρίζει (το ποσοστό διατηρείται το ίδιο στην αρχή και στο τέλος της περιόδου, δηλαδή στο 140-160% του ΑΕΠ). Και βεβαίως γιατί δεν χτυπάει το πρόβλημα στη ρίζα που δημιούργησε την κρίση. Δηλαδή, τις ληστρικές συμβάσεις των δημοσίων έργων, τη διαφθορά του πελατειακού κράτους με τις μίζες και τις ρεμούλες στις συναλλαγές του, με την κρατικοδίαιτη αστική τάξη, την απίστευτου διαμετρήματος φοροδιαφυγή (offshore εταιρίες, ελβετικές τράπεζες κλπ) τις προκλητικές φοροαπαλλαγές στο μεγάλο κεφάλαιο, τις αδικαιολόγητα τεράστιες πολεμικές δαπάνες, το απυρόβλητο της εκκλησιαστικής περιουσίας, καθώς επίσης τις σοκαριστικές ιδιωτικοποιήσεις έναντι πινακίου φακής (ΕΛΠΕ, Ολυμπιακή, ΟΤΕ κλπ).

Κανέναν από αυτούς τους παράγοντες δεν αντιμετωπίζει το ΜΠΔΣ. Το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να αυξάνει την φορολογία στα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα, με αποτέλεσμα η σχέση άμεσων προς έμμεσους φόρους να μειώνεται από 76% το 2009 σε 66% το 2015 και οι τόκοι ως προς το ΑΕΠ να αυξάνουν στη διάρκεια της πενταετίας 2 με 3 ποσοστιαίες μονάδες.

Είναι λοιπόν μία πολιτική ταξική, κοινωνικά άδικη και αδιέξοδη.

• Ένα νέο κίνημα γεννήθηκε

«Την πρώτη περίοδο της άνοιξης ανθίζουν κάθε είδους λουλούδια» (Φρίντριχ Ένγκελς)

Σαν αποτέλεσμα της κυβερνητικής επίθεσης, της αδυναμίας των κομμάτων της αριστεράς να εκφράσουν την κοινωνία απέναντι στη σκληρή αυτή πολιτική, σαν αποτέλεσμα της αδυναμίας της συνδικαλιστικής ηγεσίας να δώσει σχέδιο, οργάνωση και πρόγραμμα απέναντι σε αυτή την πολιτική, δημιουργήθηκε ένα κίνημα αυθόρμητο, που αγκάλιασε εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους, άνεργους και μικρομεσαίους, με μία τεράστια πολυμορφία και πολυχρωμία, σαν ο βασικός πόλος αντίδρασης απέναντι στην κυβερνητική πολιτική.  Αυτό που ενώνει τους αγανακτισμένους στις πλατείες είναι η επίθεση εκ μέρους της κυβέρνησης και της αστικής τάξης και η συνείδηση ότι αυτό το σύστημα το μόνο που έχει να τους προσφέρει είναι η βαρβαρότητα. Ο καθένας μέσα από τη δική του αφετηρία, ο άνεργος, ο εργαζόμενος, ο συνταξιούχος, ο κατεστραμμένος καταστηματάρχης, βγήκαν αγανακτισμένοι στις πλατείες απαιτώντας από τη κυβέρνηση να πάρει πίσω τα μέτρα που τους καταστρέφουν, ζητώντας τη παραίτησή της και απαιτώντας έλεγχο και διαφάνεια στην κρατική και πολιτική εξουσία, καθώς επίσης και σε όλες τις οικονομικές συναλλαγές. Αυτό το κίνημα ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ. Την ίδια ώρα αναζητά μέσα από διαρκείς συζητήσεις, αντιθέσεις, αντιπαραθέσεις, το δικό του στίγμα και το δικό του πρόγραμμα. Απ’ αυτές τις διαδικασίες τα κόμματα της αριστεράς είναι μακριά. Την ώρα που εκατοντάδες χιλιάδες νέοι άνθρωποι και μέχρι χθες απαθείς στα δρώμενα, πολιτικοποιούνται και κατεβαίνουν στο δρόμο δημιουργώντας ένα κίνημα αυθόρμητο και ανεξέλεγκτο, την ίδια ώρα η αριστερά είναι απούσα.

Αυτό το νέο κίνημα το οποίο αγκαλιάζει ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας είναι αναγκασμένο κάποια στιγμή και προγραμματικές θέσεις να υιοθετήσει και διαδικασίες δημιουργίας πολιτικής οργάνωσης να επιχειρήσει και πάνω απ’ όλα να απαντήσει στη σήψη και την παρακμή αυτού του συστήματος με μία νέα πρόταση εξουσίας.

• Το εργατικό κίνημα αφυπνίζεται

Η επίθεση της κυβέρνησης δεν αφύπνισε μόνον τους αγανακτισμένους στις πλατείες αλλά και ένα μεγάλο κομμάτι του οργανωμένου εργατικού κινήματος. Οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ, στη ΔΕΗ, στον ΟΤΕ, στα διυλιστήρια κ.α. βγαίνουν στους δρόμους για να μπορέσουν να σταματήσουν τη λαίλαπα των ιδιωτικοποιήσεων και την απόλυτη αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων. Μέσα από τις στάχτες ενός συνδικαλιστικού κινήματος σε αποσύνθεση ανάβουν εστίες αντίστασης και δείχνουν ότι τίποτε δεν άφησε ανεπηρέαστο η κυβερνητική επίθεση. Εκτός από τις μαχητικές φωνές, πολύ σημαντικές και μαχητικές κινητοποιήσεις, οι οποίες τείνουν να συντονιστούν, αναπτύσσονται από τα συνδικάτα, ιδιαίτερα στους χώρους που δοκιμάζονται από την επίθεση της κυβέρνησης. Ένα κομμάτι του εργατικού κινήματος επανασυνδέεται, με μία κόκκινη κλωστή, με τις ιστορικές μαχητικές παραδόσεις δείχνοντας ότι δεν τα έχει πνίξει όλα η σήψη.

• Σύνδεση εργατικού κινήματος με το κίνημα στις πλατείες

Την πρώτη περίοδο ανάπτυξης του κινήματος στις πλατείες υπήρχε μία επιθετική συμπεριφορά απέναντι στα συνδικάτα και τις κινητοποιήσεις των εργαζόμενων. Αυτό βαθμιαία τείνει να αλλάξει. Ήδη για την απεργία στις 15 Ιούνη το κίνημα στις πλατείες καλεί τους εργαζόμενους σε κοινή διαδήλωση στο Σύνταγμα, τον Λευκό Πύργο κλπ. Αυτό ίσως είναι το πιο σημαντικό στοιχείο στην εξέλιξη των δύο κινημάτων. Η σύνδεσή τους και ο κοινός αγώνας. Γιατί τίποτε δεν έχουν να χωρίσουν. Πράγματι, οι συγκεντρωμένοι στις πλατείες έχουν δίκιο ότι υπήρξε μεγάλη διαφθορά σε ένα κομμάτι της ηγεσίας του συνδικαλιστικού κινήματος. Αλλά αυτό δεν μπορεί να αποσιωπήσει το γεγονός ότι ένα άλλο κομμάτι, καθώς επίσης και η βάση των συνδικάτων έδωσαν μεγάλους και σημαντικούς αγώνες και λειτούργησαν σαν εστίες αντίδρασης -σε μία περίοδο που όλοι σιωπούσαν- στην επίθεση της αστικής τάξης. Αυτό που χρειάζεται τώρα είναι το ενιαίο μέτωπο και η κοινή δράση, σε ένα πλαίσιο κοινών αιτημάτων των δύο κινημάτων.

• Την κρίση να πληρώσουν αυτοί που τη δημιούργησαν

Αυτό που πρέπει να πουν οι εργαζόμενοι και το κίνημα στις πλατείες είναι ότι την κρίση πρέπει να την πληρώσουν αυτοί που την δημιούργησαν. Έτσι, λοιπόν, πρέπει να απαιτήσουν (1) κοινωνικό και εργατικό έλεγχο όλων των δανείων, του χαρακτήρα τους και του τι εξυπηρετούσε το καθένα από αυτά, για να δούμε αν πράγματι πρέπει να πληρώσουμε αυτά που απαιτούν οι διεθνείς οργανισμοί και οι τράπεζες, (2) έλεγχο των συμβάσεων και προμηθειών των δημοσίων έργων, με στόχο να αποκαλυφθούν τα σκάνδαλα και να πληρώσουν όσοι υπέγραψαν απεχθείς και χαριστικές συμβάσεις, (3) έλεγχο όλων των συμβάσεων ιδιωτικοποιήσεων και καταγγελία τους εφόσον διαπιστωθούν ρεμούλες, (4) όχι στις ιδιωτικοποιήσεις, ούτε όμως και παραμονή σε μία στείρα κρατική ιδιοκτησία που λειτουργεί σαν αγωγός κερδοφορίας για το κεφάλαιο, αλλά κοινωνικοποίηση κάτω από εργατική αυτοδιαχείριση όλων των δημόσιων επιχειρήσεων, (5) πενθήμερο ενάντια στην ανεργία, λιγότερη δουλειά και δουλειά για όλους με πενθήμερο και 35ωρο χωρίς αντίστοιχα μείωση μισθών, (6) δραστική μείωση των πολεμικών δαπανών, (7) να ελεγχθούν και να πληρώσουν φόρους όσοι έχουν φυγαδεύσει τα κεφάλαια τους σε ελβετικές και άλλες τράπεζες, (8) κοινωνικοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας και χωρισμός της από το κράτος, (9) κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων, αύξηση των κοινωνικών δαπανών για υγεία, παιδεία, κατοικία και εξασφάλιση ενός ελάχιστου εισοδήματος διαβίωσης.

• Για ένα νέο κόμμα των εργαζομένων

Το ΠΑΣΟΚ αποτέλεσε το βασικό κόμμα των εργαζόμενων και των μη προνομιούχων μετά την δικτατορία. Η βαθμιαία αφομοίωσή του από το κράτος και την εξουσία, η διάλυση των κινηματικών του χαρακτηριστικών και, τέλος, η τωρινή του αποσύνθεση χάρις στην απόλυτη αποδοχή, συμβιβασμό και εκτέλεση των πιο ακραίων νεοφιλελεύθερων συνταγών έχει οδηγήσει το μεγαλύτερο μέρος των μελών και των οπαδών του να του γυρίσει την πλάτη. Ήδη πολλές ΠΑΣΚΕ (ΠΟΕ-ΟΤΑ, ΟΤΕ κλπ) ανακοίνωσαν την ανεξαρτητοποίησή τους από το ΠΑΣΟΚ, κάτι που ήδη εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι έχουν κάνει στην πράξη. Το ΠΑΣΟΚ, με την πολιτική που έχει η ηγεσία του σε λίγο θα είναι ένα πτώμα σε προχωρημένη αποσύνθεση. Χρειάζεται, λοιπόν, κάτι καινούργιο. Η παραδοσιακή αριστερά (ΚΚΕ-ΣΥΝ) δεν μπορεί να δημιουργήσει αυτό το καινούργιο. Η ΜΗΤΡΑ που θα γεννήσει τον καινούργιο πολιτικό φορέα είναι το κίνημα στις πλατείες και το ανερχόμενο συνδικαλιστικό κίνημα. Χρειάζεται να παρθούν πρωτοβουλίες από τα πρωτοβάθμια σωματεία και από τις συνελεύσεις πολιτών στις πλατείες για τη δημιουργία ενός νέου κόμματος-κινήματος των εργαζόμενων, ενός κόμματος-κινήματος με πολυμορφία, με αμεσότητα στις διαδικασίες και συμμετοχή στις αποφάσεις. Σε αυτούς που λένε ότι τα συνδικάτα δεν μπορούν να έχουν αυτόνομες πολιτικές θέσεις, απαντάμε ότι τα πάντα είναι πολιτική.

Οι Έλληνες εργαζόμενοι χρειάζονται ένα νέο κόμμα. Η πρώτη ύλη υπάρχει:

• Είναι το κίνημα στις πλατείες και οι εργατικές κινητοποιήσεις.
• Είναι τα μέλη και στελέχη της ΠΑΣΚΕ και του ΠΑΣΟΚ που έχουν διαφοροποιηθεί από την ηγεσία τους.
• Είναι οι χιλιάδες που αισθάνονται προδομένοι από τα κόμματα και τις πολιτικές τους και αναζητούν κάτι νέο για να εκφραστούν.

Πρέπει άμεσα να πάρουμε τις πρωτοβουλίες για να αποκτήσουν αυτά τα δύο μεγάλα κινήματα οργάνωση, πρόγραμμα και στρατηγική, για να μην παραμείνουν κινήματα διαμαρτυρίας, αλλά να γίνουν ο νέος πόλος αντικαπιταλιστικής εξουσίας.